«Ήρθε ο καιρός να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις»
(από τραγούδι του Δ. Σαβόπουλου)
Μελετώντας την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας είχα ετοιμάσει ένα κείμενο εν είδει ερμηνείας της, αλλά ταυτόχρονα και απαντήσεως στα όσα μετά περισσής ευκολίας και χωρίς περίσκεψιν ..... ανέγραφε ο τέως πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου σε άρθρο του στην «Κοινή Γνώμη» δανειζόμενος μετά της ιδίας ευκολίας, ως μη έδει, και τον τίτλο Σαιξπηρικού έργου. Δυστυχώς, η σπουδή με την οποία έσπευσε να ξανακρεμάσει το κάδρον του εκλιπόντος Στ. Βαφία ο κύριος Δήμαρχος μου στέρησε τη χαρά να σχολιάσω τις νομικές απόψεις του τέως προέδρου από τις στήλες του τοπικού τύπου. Στην σύντομη αυτή αναφορά μου κατέληγα υπενθυμίζοντας, απευθυνόμενος κυρίως στους δημοτικούς συμβούλους του Δήμου μας, ότι σε κάθε περίπτωση το θέμα είναι ουσιαστικό και όχι τυπικό ή νομικό. Κυρίως δε είναι θέμα πολιτικής αρετής και ευθύτητας. Δυστυχώς, όπως εκ των υστέρων ανεκάλυψα, το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στο Δ.Σ. θα ήταν το ίδιο ασχέτως δημοσιεύσεως ή μη της αναφοράς μου αυτής. Στον τόπο μας πια μιλάμε, αλλά κανείς μα κανείς δεν ακούει τι του λέει ο άλλος. Ο λόγος ή η γραφή δεν είναι πια μέσο συνεννοήσεως ή διαλόγου, αλλά κάτι σαν τη συσκευή του τηλεφώνου, κινητού ή μη. Να λοιπόν, πως κατέληγε η επιστολή μου αυτή. «Εν τέλει και ανεξαρτήτως όλων αυτών τα γεγονότα παραμένουν ανεξίτηλα γραμμένα στις σελίδες της ιστορίας μας και τούτα λέγουν ότι στις 21 Απριλίου 1967 ανετράπη η συνταγματική τάξη και συνεργάτης των ανατροπέων της δημοκρατικής νομιμότητος υπήρξε και ο εκλιπών, αφού παρέμεινε (τον κράτησαν) και συνέπραξε ως Δήμαρχος με αυτούς. Αυτό ούτε αλλάζει, ούτε διαγράφεται. Τούτο αναφέρω, γιατί κάθε απόφαση για ανάρτηση ξανά της φωτογραφίας του εκλιπόντος είναι νέα απόφαση (σε καμία περίπτωση δεν είναι θεραπεία της ακυρωθείσης) και καθένας απ’ αυτούς που θα την ψηφίσουν φέρει ακέραιες της εκ της ψήφου του αυτής ευθύνες ενώπιον της πόλης και της ιστορίας. Το ζήτημα δε αυτό δεν είναι καθόλου τυπικό,αλλά ουσιαστικότατο.» Για την ιστορία και μόνο δημοσιεύω την καταληκτική αυτή περικοπή της επιστολής μου της οποίας η επικαιρότητα παραμένει και θα παραμένει μέχρι να επιστρέψει και πάλι η διάκριση σε αυτήν την πόλη που έχει χαθεί δυστυχώς εδώ και καιρό. Σύμπτωμα ίσως παρακμής και εκπτώσεως των αξιών και κακός οιωνός για τα μέλλον, αφού στην πόλη αυτή τιμώνται αδιακρίτως πλέον όλοι άσχετα με το πώς έπραξαν στην δημόσια ζωή τους. Και οι συνεργάτες της Χούντας και οι αντιστασιακοί. Και οι θύτες και τα θύματα. Έτσι, λοιπόν, η ισοπέδωση των πάντων θα αποτελεί πλέον καινοφανές δείγμα, πρωτότυπο ομολογουμένως, της ιστορικής ευθυκρισίας της δημοτικής μας αρχής και κλασσικό παράδειγμα πολιτικού οπορτουνισμού προς αποφυγή για τους νεότερους. Το μόνο παρήγορο αυτή τη φορά είναι ότι, όπως πληροφορήθηκα κατά την περί της αναρτήσεως (κρεμάσματος) του κάδρου συνεδρίασιν επλανάτο εις την αίθουσα του Δ.Σ. κλίμα στενάχωρο και ότι πριν την ψηφοφορία κάποιοι δημοτικοί σύμβουλοι εξήλθον της αιθούσης ίσως προς ……ανάγκην των, κάποιοι άλλοι εψήφησαν σιωπήσαντες αιδημόνως, ένας ευτυχώς εμειοψήφισεν, ενώ κάποιοι άλλοι διαπορούντες ζήτησαν να τιμηθεί ο εκλιπών για όσο διάστημα ήταν αιρετός, δηλαδή να τιμηθεί . . .μερικώς. Πάλι καλά και δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν. Όσο για τον Δήμαρχο «Η ένδοξη Ρώμη σε περίμενε τόσους αιώνες, σε προφητείες έλεγε τον ερχομό σου και εσύ αφομοιώθηκες;» (από ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού).
Α. Δ. ΣΥΡΙΓΟΣ
Δικηγόρος
(από τραγούδι του Δ. Σαβόπουλου)
Μελετώντας την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας είχα ετοιμάσει ένα κείμενο εν είδει ερμηνείας της, αλλά ταυτόχρονα και απαντήσεως στα όσα μετά περισσής ευκολίας και χωρίς περίσκεψιν ..... ανέγραφε ο τέως πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου σε άρθρο του στην «Κοινή Γνώμη» δανειζόμενος μετά της ιδίας ευκολίας, ως μη έδει, και τον τίτλο Σαιξπηρικού έργου. Δυστυχώς, η σπουδή με την οποία έσπευσε να ξανακρεμάσει το κάδρον του εκλιπόντος Στ. Βαφία ο κύριος Δήμαρχος μου στέρησε τη χαρά να σχολιάσω τις νομικές απόψεις του τέως προέδρου από τις στήλες του τοπικού τύπου. Στην σύντομη αυτή αναφορά μου κατέληγα υπενθυμίζοντας, απευθυνόμενος κυρίως στους δημοτικούς συμβούλους του Δήμου μας, ότι σε κάθε περίπτωση το θέμα είναι ουσιαστικό και όχι τυπικό ή νομικό. Κυρίως δε είναι θέμα πολιτικής αρετής και ευθύτητας. Δυστυχώς, όπως εκ των υστέρων ανεκάλυψα, το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στο Δ.Σ. θα ήταν το ίδιο ασχέτως δημοσιεύσεως ή μη της αναφοράς μου αυτής. Στον τόπο μας πια μιλάμε, αλλά κανείς μα κανείς δεν ακούει τι του λέει ο άλλος. Ο λόγος ή η γραφή δεν είναι πια μέσο συνεννοήσεως ή διαλόγου, αλλά κάτι σαν τη συσκευή του τηλεφώνου, κινητού ή μη. Να λοιπόν, πως κατέληγε η επιστολή μου αυτή. «Εν τέλει και ανεξαρτήτως όλων αυτών τα γεγονότα παραμένουν ανεξίτηλα γραμμένα στις σελίδες της ιστορίας μας και τούτα λέγουν ότι στις 21 Απριλίου 1967 ανετράπη η συνταγματική τάξη και συνεργάτης των ανατροπέων της δημοκρατικής νομιμότητος υπήρξε και ο εκλιπών, αφού παρέμεινε (τον κράτησαν) και συνέπραξε ως Δήμαρχος με αυτούς. Αυτό ούτε αλλάζει, ούτε διαγράφεται. Τούτο αναφέρω, γιατί κάθε απόφαση για ανάρτηση ξανά της φωτογραφίας του εκλιπόντος είναι νέα απόφαση (σε καμία περίπτωση δεν είναι θεραπεία της ακυρωθείσης) και καθένας απ’ αυτούς που θα την ψηφίσουν φέρει ακέραιες της εκ της ψήφου του αυτής ευθύνες ενώπιον της πόλης και της ιστορίας. Το ζήτημα δε αυτό δεν είναι καθόλου τυπικό,αλλά ουσιαστικότατο.» Για την ιστορία και μόνο δημοσιεύω την καταληκτική αυτή περικοπή της επιστολής μου της οποίας η επικαιρότητα παραμένει και θα παραμένει μέχρι να επιστρέψει και πάλι η διάκριση σε αυτήν την πόλη που έχει χαθεί δυστυχώς εδώ και καιρό. Σύμπτωμα ίσως παρακμής και εκπτώσεως των αξιών και κακός οιωνός για τα μέλλον, αφού στην πόλη αυτή τιμώνται αδιακρίτως πλέον όλοι άσχετα με το πώς έπραξαν στην δημόσια ζωή τους. Και οι συνεργάτες της Χούντας και οι αντιστασιακοί. Και οι θύτες και τα θύματα. Έτσι, λοιπόν, η ισοπέδωση των πάντων θα αποτελεί πλέον καινοφανές δείγμα, πρωτότυπο ομολογουμένως, της ιστορικής ευθυκρισίας της δημοτικής μας αρχής και κλασσικό παράδειγμα πολιτικού οπορτουνισμού προς αποφυγή για τους νεότερους. Το μόνο παρήγορο αυτή τη φορά είναι ότι, όπως πληροφορήθηκα κατά την περί της αναρτήσεως (κρεμάσματος) του κάδρου συνεδρίασιν επλανάτο εις την αίθουσα του Δ.Σ. κλίμα στενάχωρο και ότι πριν την ψηφοφορία κάποιοι δημοτικοί σύμβουλοι εξήλθον της αιθούσης ίσως προς ……ανάγκην των, κάποιοι άλλοι εψήφησαν σιωπήσαντες αιδημόνως, ένας ευτυχώς εμειοψήφισεν, ενώ κάποιοι άλλοι διαπορούντες ζήτησαν να τιμηθεί ο εκλιπών για όσο διάστημα ήταν αιρετός, δηλαδή να τιμηθεί . . .μερικώς. Πάλι καλά και δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν. Όσο για τον Δήμαρχο «Η ένδοξη Ρώμη σε περίμενε τόσους αιώνες, σε προφητείες έλεγε τον ερχομό σου και εσύ αφομοιώθηκες;» (από ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού).
Α. Δ. ΣΥΡΙΓΟΣ
Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου